Column #3 René: Zin in zacht
Ik heb soms zin om onder te duiken, weg te kruipen of op z’n minst een paar dagen in een geluidsdichte ruimte te zijn. Even helemaal stil en alleen. En dan kom ik pas weer tevoorschijn als de wereld – en ik- weer wat zachter zijn.
Ik vind het ingewikkeld, deze tijd. Er wordt zo veel geschreeuwd. En een schreeuw zorgt meestal voor een schreeuw terug en voor je het weet staat iedereen door elkaar heen te schreeuwen. “Luister naar mij”, “Kijk naar mij”, “Geef mij ruimte”. Maar het ding met schreeuwen is dat je de boodschap niet meer hoort. Een schreeuw is gemaakt om de ander even de mond te snoeren of weg te blazen. In zo’n situatie is er geen ruimte voor contact of nuance. Het is links of recht, het is voor of tegen, het is jij of ik. En al die tegenstellingen lijken ons te dwingen om ons nog duidelijker en harder uit te spreken. “Radicaal” wordt dat genoemd. Een woord dat voor mij altijd een negatieve betekenis heeft gehad maar nu steeds vaker wordt gebruikt.
Niet lang geleden week ik uit voor een auto waardoor ik een stukje over de stoep moest fietsen. Een voetganger voelde zich door mijn actie aangetast en schreeuwde “hey stomme eikel, je mag hier niet fietsen”. Ik schoot direct in de verdediging en gaf hem een koekje van eigen deeg “je bent zelf een eikel, eikel….”. Voor ik het wist stonden we elkaar uit te schelden. Allebei trillend over de rooie, maar over de inhoud van de ruzie hebben we het nooit gehad. Want die man had natuurlijk gewoon gelijk. Het is niet de bedoeling dat ik over de stoep fiets. En met terugwerkende kracht zou ik willen dat ik niet zo reactief was geweest op zijn toon.
Die man begon waarschijnlijk met schreeuwen omdat hij bij voorbaat al aannam dat er niet geluisterd zou worden “zie je wel, daar gaat weer zo’n type dat geen rekening met mij wenst te houden”. Terwijl die man niet weet dat ik al 10 jaar jeugdvoorstellingen maak die in het beste geval oproepen tot verdraagzaamheid en nieuwsgierigheid.
Hoe goed zou het zijn als zo’n ‘conflict’ zou beginnen met een klein voorstel rondje. “Hallo, ik ben René, ik woon net 3 jaar in deze wijk, ik hou van escaperooms en ik werk bij Maas theater en dans, ik ben onzeker over mijn haar en trots op mijn gevoel voor humor”. “Hallo, ik ben Bert en ik woon al mijn hele leven hier. Ik heb een ruwharige teckel en een moestuin. Ik heb moeite met ouder worden maar ben trots op mijn technische inzicht”
Dan steek je toch net wat zachter in. Er wordt een deur geopend in plaats van heel hard dicht geslagen. En een open deur praat toch net even wat makkelijker. Dan hoeft er ook niet zo geschreeuwd te worden.
René Geerlings – artistiek directeur van Maas theater en dans