Interview met Rajiv

Waarom wilde je een voorstelling maken over social media en de drang om gezien te worden? 
Ik zie overal om me heen hoe groot de invloed is van social media. Vooral bij jongeren, maar ook bij mezelf. En het is niet dat ik wil zeggen: social media is slecht. Helemaal niet. Het kan leuk zijn, inspirerend ook. Maar tegelijk kan het je ook opslokken. Dat spanningsveld vind ik interessant. We willen allemaal gezien worden, maar daardoor loop je ook het risico jezelf kwijt te raken. Daar wilde ik iets mee doen op het podium. 

Hoe verschilt Double Tap Trap van ander werk dat je in de hiphop en street culture hebt gemaakt? 
In de street culture is het vaak snel, flashy, event based. Je maakt iets voor een festival, een battle, een opening. Heel vet, maar ook vluchtig. Hier in het theater had ik voor het eerst de tijd om echt wekenlang met de spelers te werken. Om te bouwen, dieper te graven, ook onzeker te zijn: lukt het wel, kan ik dit? Het was compleet nieuw om met licht, geluid, kostuums te werken en alles samen te brengen tot één verhaal. Voor mij voelde dat alsof ik voor het eerst echt de diepte in kon met mijn werk. Dat maakt het heel spannend, maar ook heel waardevol. 

Hoe was het om met deze jonge performers te werken? 
Dat was echt een blessing. Ik kende ze allemaal persoonlijk, maar zij kenden elkaar nog niet. Toch was er meteen die klik. Ze brengen wie ze echt zijn mee, hun blik op de wereld, hun energie, hun kwetsbaarheid. Dat maakt de voorstelling eerlijk en dichtbij. We wilden niet een soort kunstje doen, maar juist laten zien wat social media met je doet en wie we zelf zijn daarachter. Zij dragen die echtheid uit, en dat tilt het stuk naar een hoger level. Het is een feest om met zulke jonge makers te werken, inspirerend, leerzaam en gewoon heel tof. 

De voorstelling mixt theater, sport en street arts. Hoe bracht je die werelden samen? 
Het grappige is dat samenvoegen ging eigenlijk vanzelf. Iedereen stond open om met elkaar te mixen. Dat zit ook in de street culture filosofie: vertrouwen, samen ontdekken, geen oordeel. Dus de disciplines klikten meteen. De echte uitdaging zat ergens anders: hoe laat je een freerunner of een voetballer ook een verhaal vertellen dat verder gaat dan tricks of skills? Hoe laat je de mens erachter zien? Daar hebben we veel aan gewerkt. Het is makkelijker om de showkant te doen, maar juist die persoonlijke laag maakt het interessant. En dat was nieuw en uitdagend, maar uiteindelijk heel mooi om te zien. 

Jullie kozen voor een opstelling met publiek rondom het speelveld. Wat doet dat met de beleving? 
Ja, dat verandert alles. Je zit er niet tegenover, je zit er middenin. De spelers dansen en performen letterlijk tussen jou in. Er is geen offstage, niemand kan even uitstaan. Dat maakt het intens en eerlijk, ook voor de performers. Voor mij was het belangrijk dat je niet kijkt naar een toneelstuk, maar dat je voelt alsof je deel uitmaakt van wat er gebeurt. Alsof je bij een groep vrienden in de straat staat. Het haalt die afstand weg die theater soms kan hebben en brengt het heel dichtbij je eigen belevingswereld. 

Welke scène of verhaallijn raakt jou persoonlijk het meest? 
De lijn van Soufiane raakt me echt. Omdat zijn verhaal lijkt op mijn eigen pad. Hij kreeg thuis niet altijd steun voor wat hij doet en dat herken ik. Ik wist dat helemaal niet toen ik hem koos, dat kwam pas later naar boven. En dat raakte me. Elke keer als ik hem dat stuk zie spelen, voel ik die kwetsbaarheid en kracht tegelijk. Het gaat natuurlijk om alle verhalen in de voorstelling, die zijn allemaal belangrijk. Maar dit stuk voelt persoonlijk, omdat het zo dichtbij mijn eigen ervaring ligt. 

De titel Double Tap Trap klinkt speels maar ook waarschuwend. Wat is volgens jou de grootste trap van online cultuur? 
Externe validatie. Dat je denkt dat je waarde afhangt van wat anderen van je vinden. Vooral jongeren willen erbij horen, leuk gevonden worden, bevestiging krijgen. En social media speelt daar hard op in. Je krijgt likes, dus je denkt: oké, ik hoor erbij. Maar ondertussen verlies je wat je zelf echt belangrijk vindt. Je durft minder te ontdekken wat misschien niet likeable is. En dan raak je jezelf kwijt. Dat vind ik de grootste valkuil: dat je zelfvertrouwen volledig aan de buitenwereld hangt en niet meer bij jezelf zoekt. 

Wat hoop je dat mensen meenemen na afloop van de voorstelling? 
Ik hoop dat mensen geraakt worden en zich herkennen. Dat jongeren voelen: hé, dit gaat ook over mij. Want vaak voelt theater ver weg, niet als hun wereld. En ik wil juist dat ze ervaren dat theater ook hun verhalen kan vertellen. Voor anderen hoop ik dat ze street culture zien voor wat het is: iets dat verschillen viert en tegelijk verbindt. En misschien, hopelijk, dat mensen zin krijgen om zelf in beweging te komen. Dat het niet stopt bij kijken, maar dat het inspireert om zelf iets te doen of te onderzoeken. 

Tot slot, een karaktervraag: welke TikTok of Insta trend zou jij stiekem wel eens willen doen? 
Haha, ik zit er zelf niet heel diep in, maar er is zo’n trend die ik grappig vind. Dan ren je met je partner en ondertussen deel je allemaal gênante geheimpjes die eigenlijk privé zijn. Dingen als: “zij laat scheetjes in haar slaap.” Super random en eigenlijk nergens op slaat, maar ik moet er wel om lachen. Mijn vriendin vindt het helemaal niks, dus we hebben het nooit gedaan. Maar stiekem zou ik zoiets wel een keer proberen, gewoon om te voelen hoe absurd dat eigenlijk is.