RECENSIES

"UITBUNDIGE STREETDANCE EN HIPHOP IN STERK CONTRAST MET TELEFOONSCHERMPJES"

Kester Freriks
20 september 2025

De schermen van vijf mobiele telefoons lichten op tegen de wand van het Maaspodium in Rotterdam. Ze behoren toe aan de vijf performers, dansers, freerunners en hiphoppers die de voorstelling Double Tap Trap maken, in de regie en naar een idee van Rajiv Bhagwanbali, geboren in Suriname.

Het ’trap’ uit de titel duidt op een valkuil en ’tap’ verwijst naar dans. Precies die twee komen samen: de voorstelling gaat over de valkuil van overmatig schermgebruik, zeg maar gerust verslaving aan de mobiele telefoon en vooral het altijd ‘aan’ staan, likes verzamelen, hoog scoren, jezelf presenteren, hartjes krijgen. De hiphop en streetdance zijn zowel middelen om likes te verzamelen als om jezelf fysiek van het scherm te distantiëren.

Double Tap Trap bruist van energie. Op muziek en spoken word-teksten van Jason Jeandor, artistiek leider van de Xclusiv Company, nemen de performers je mee in een duizelingwekkende roadtrip op de vierkante meter. Veel urban theatre en hiphop speelt zich af op betonnen pleinen en de stadsjungle, nu staat de groep in een heuse theaterzaal in Rotterdam, aan de Sint-Jobsweg. De dramatische structuur van Double Tap Trap is helder en strak: elk van de personages toont in het eerste deel een optreden dat ze delen op sociale media. De likes in het decor schieten de hoogte in, ze vuren elkaar bovendien aan.

Zo presenteert multidiscplinaire maker Indirah Tauwnaar zich als de girl van drie uur in de middag die over haar levensfeiten vertelt, en volgers probeert te winnen. Freestyle-voetballer Soufiane Bencok laat virtuoos spel met de bal zien in een soepele combinatie van voetbal en breakdance, maar ondertussen is hij wanhopig op zoek naar zijn Marokkaanse vader die nooit aandacht had voor zijn spel. Urban dancer Megan Jane Simons reflecteert indringend op het gebruik van mobiele telefoons, zij is de waarschuwende factor in het geheel.

Onur Eren is adembenemend als freerunner die met een ongekend arsenaal aan salto’s en acrobatische toeren rond lijkt te vliegen, via klimrekken, door de zaal. En aldoor een klein hoedje op! Hij transformeer de ruimte tot een circuspiste. Goed idee is dat het publiek rondom het speelveld zit, wat de verbondenheid met het spel groter maakt. Tot slot is er Séna Nyaku die met spoken word en storytelling de stem van de hiphop en rap vertegenwoordigt.

De voorstelling is een coproductie van Maas theater en dans en van de Rotterdam Street Culture Week, die door regisseur Bhagwanbali wordt geëntameerd. Het lichtontwerp door Yuri Schreuders en de video van Bouba Dola verdienen een extra waardering: aanvankelijk lijkt het alsof de draaischrijf die het hart van de voorstelling vormt, zelf razendsnel ronddraait, maar het zijn lichtbeelden in de prachtigste vormen en vloeiende kleuren die rondtollen.

De groep is soms een hechte eenheid, als zij elkaar vinden in het delen van posts op Insta en elkaar aanvuren nóg leuker te zijn teneinde nog meer likes te krijgen. Maar er zijn ook subtiel gespeelde fricties als er onderlinge rivaliteit ontstaat, wat er natuurlijk bij hoort. De diepere betekenis die Double Tap Trap laat zien, is dat sociale media verslavend zijn juist omdat je erbij wilt horen en je je eigen zelfbeeld kunt presenteren aan de buitenwereld. Maar dat levert natuurlijk ook spanning op tussen je innerlijke wereld en dat wat anderen van jou vinden. Feitelijk zoek je onophoudelijk bevestiging. Dat geeft kicks maar het is ook gevaarlijk, want je levert je uit aan de onbekende wereld om je heen.

Daarom is het een sterk idee van regisseur Bhagwanbali en de performers juist de streetculture, hiphop, freedance en rap te nemen als vormtaal. Die is bij uitstek krachtig en zelfs uitbundig aanwezig in het straatbeeld. De explosieve ritmiek van de  breakdance en freerunning in deze muzikale performance gaat misschien over iets kleins (hoe groot is nu helemaal het beeldschermpje van de mobiele telefoon?) maar tegelijk is het alomvattend, en bepaalt ons leven. De keuze voor deze urbane setting is perfect.

"HOE HOU JE JONGEREN EEN SOCIAL MEDIA-SPIEGEL VOOR?"

Andy Doornhein
21 september 2025

Zonder likes besta je niet. Hoe meer likes, hoe beter jij je voelt – toch? Maar klopt dat gevoel wel helemaal, en word je écht gelukkig van social media?

Theatermaker Rajiv Bhagwanbali onderzoekt in Double Tap Trap de invloed van social media op identiteit en groepsdruk. Geen veroordeling, maar een frisse en toegankelijke blik op de effecten van ons online bestaan.

Dat social media de wereld ook veel goeds heeft gebracht, ontkent Bhagwanbali niet. Het verbindt familie en vrienden en het inspireert creativiteit. Maar als jongeren hun zelfbeeld laten afhangen van likes, views en hartjes, dan kan dat een probleem worden. De constante drang naar bevestiging van buitenaf maakt dat echt contact met jezelf en anderen soms verloren gaat.

Inclusiviteit bij Maas Theater en Dans
Maas Theater en Dans is wat mij betreft één van de meest toegankelijke theaters van Nederland. Dit huis ademt in alles inclusiviteit en openheid. Dat zie je ook aan het publiek dat vanavond de voorstelling Double Tap Trap bezoekt: jong, oud en alle kleuren van de regenboog bij elkaar. Theater zoals het hoort – voor iedereen.

De zaal is in de lengte opgedeeld in twee rijen tribunes. Op het speelveld staan enkele stalen bouwwerken en een groot rond platform met daarbovenop een enorme rubberen band (decorontwerp: Onur Eren). De performers zitten ieder op hun plek, met hun gezicht gericht op grote beeldschermen. Op die schermen verschijnt van elke performer een social media-pagina.

De strijd om likes
Dan barst de strijd om likes los. Het aantal hartjes stijgt en dat geeft een zichtbaar bevredigend gevoel. Iedere performer laat zien waar hij of zij in uitblinkt:

• Soufiane Bencok, freestylevoetballer, speelt met de bal alsof het een verlengstuk van zijn lichaam is.
• Séna Nyaku zweept de zaal op met poëtische rap, gedragen door indringende hiphopbeats.
• Indirah Tauwnaar ontdekt dat haar introducties bij video’s direct invloed hebben op de snelheid waarmee de likes stijgen.
• Freerunner Onur Eren tart de zwaartekracht met zijn stunts. Alles om maar meer hartjes te krijgen – al keldert zijn populariteit soms net zo hard omlaag door het algoritme. Van buiten lijkt hem dat niet te raken, maar van binnen gaat hij eraan kapot.
• Megan Jane Simons vormt de rustgevende tegenkracht, het gezonde geweten dat probeert de extremen te temperen.

Langzaam maar zeker wordt de strijd heftiger. Vriendschappen en interesses raken compleet ondergeschikt aan de drang naar erkenning. Bencok speelt een aangrijpende scène waarin hij laat zien dat, hoe goed hij ook zijn best doet, eigenlijk niemand hem écht kent. Niemand kan zijn vragen beantwoorden. Vooral zijn teksten in het Frans snijden dwars door de ziel – rauwe emotie, in de taal waarin hij zich het diepst kan uiten.

Nyaku laat ondertussen zien hoe ver iemand kan gaan om volgers te winnen. Zijn karakter stoot vrienden van zich af en zet alles op het spel in een ijzersterke rap.

Een spiegel van Gen Z
De voorstelling is snel en intens, net als het leven van de hedendaagse Gen Z. We moeten en willen van alles, tegelijk. De hippe kleding (styling: Sandro Lima) versterkt dat beeld. Want wat is de waarde van een Louis Vuitton-tasje of een Cartier-bril zonder sterkte?

Lichtontwerp (Yuri Schreuder) en muziek (Jason Jeandor) geven extra lading aan de emoties op het toneel. Ik blijf voortdurend geboeid, omdat in korte tijd zoveel lagen van het verhaal worden blootgelegd.

Elk onderdeel van deze voorstelling is herkenbaar. We hebben er allemaal mee te maken – er is geen weg terug. Of toch wel? Misschien juist wel, door te beseffen dat echte menselijke relaties en échte communicatie zoveel meer bevrediging geven dan een vluchtige like.

Met Double Tap Trap openen de makers een waardevol platform om hierover na te denken. Een voorstelling die gezien moet worden – door iedereen.