Coming-out met Reinier

In deze column delen we elke week de coming-out verhalen van Maasmensen. De coming-out kent vele vormen en bijzondere verhalen. Het is een keerpunt in een mensenleven. The start of something new. Ondanks dat het er altijd al is geweest. 

Deze week vertellen we het verhaal van Reinier van Harten (hij/hem, die/diens). Reinier van Harten (Nederland, 1991) is een multimediakunstenaar gespecialiseerd in muziek en theater en maakt performances onder de naam REINDIER. Reinier groeide op in een christelijke omgeving, ondanks dat zijn ouders niet christelijk waren, zorgde deze omgeving ervoor dat Reinier lang met dit geheim rondliep. 

Mijn allereerste CD die ik kocht was van de popgroep ‘Wham!’ met George Michael op de cover. Ik was elf jaar oud en wilde mee doen aan de miniplaybackshow. Uren oefende ik in mijn kamer op de dansjes en op de avond zelf haalde ik de eerste prijs binnen. De jury vroeg zich wel af waarom ik zo’n ouderwetse artiest had gekozen. Ik vond het leuke, vrolijke muziek, zei ik. Deels waar, maar de echte reden was eigenlijk mijn verwondering voor de knappe jongens op de cover, maar dat durfde ik niet te zeggen. Toen besefte ik me voor het eerst dat ik niet op meisjes viel. 

Tot mijn achttiende heb ik dit geheim gehouden. Mijn ouders zijn niet christelijk, maar mijn hele familie en de school waarop ik zat was dit wel. Het voelde niet als een veilige omgeving om uit de kast te komen. Er waren geen andere jongens die ik kende die uit de kast waren gekomen, behalve een jongen op school en die werd erg gepest. Dat wilde ik absoluut niet. Dus begon ik me aan te passen. ‘Wham!’ Schrapte ik uit mijn muzieklijstje en in de plek kwamen de Red Hot Chilli Peppers. Met musical-les stopte ik en mijn kledingstijl ging van gekleurd naar sobere tinten, om maar zo min mogelijk op te vallen. 

En toen ineens, op een avond vlak voordat ik en mijn beste vriendin de uitslag zouden krijgen van ons eindexamen, floepte ik het eruit: “ik moet je iets vertellen”, zei ik tegen mijn vriendin. We lagen op een kleedje op het strand, de zon ging net onder, we hadden prosecco gekocht en alles leek zo rustig en kalm. Maar toen ineens floepte die woorden eruit. Mijn vriendin keek me verbaasd aan, maar ik kon geen woord meer over mijn lippen krijgen. “Raad maar”, zei ik. Het grappige is dat ze met een hele waslijst aan mogelijke opties kwam. Zo dacht ze eerst dat ik verliefd op haar was, toen dacht ze dat ik iets van haar had gestolen, toen dacht ze dat ik iets van haar ouders had gestolen. En zo ging het nog even door. Allemaal dingen waar we achteraf heel hard om moesten lachen. Toen besefte ze ineens wat er aan de hand was. “Ooooh, je valt op jongens?”. Ik knikte beschamend. Maar gelukkig reageerde ze zo goed. Voor haar veranderde er helemaal niets, zei ze. We hebben de hele nacht gekletst over wat voor type jongens ik dan leuk vond en we fantaseerde wanneer ik mijn eerste date zou hebben. Het voelde goed, maar ook zo onwerkelijk. De volgende ochtend werd ik misselijk wakker. Was dit echt gebeurd? Een geheim waar ik zes jaar mee rond had gelopen, was ineens geen geheim meer? Nu moest ik het mijn ouders nog gaan vertellen…

Gelukkig reageerde ook zij heel erg goed. Wat een bevrijding! Niet alleen het vertellen was een bevrijding, ook de gevolgen van het vertellen waren een bevrijding. Ik durfde weer gekleurde kleren aan en ik begon met optreden: ik durfde te gaan ontdekken wie ik nou echt wilde zijn.