AFROVIBES THURSDAY / XL

Van 3 t/m 5 oktober is de 21e editie van het Afrovibes Festival in het Maaspodium met theater, dans, performance, mode uit en over Afrika. Het centrale thema Africa is not a country benadrukt de diversiteit en complexiteit van het Afrikaanse continent, waarbij de unieke kenmerken van elke regio worden erkend. Dit jaar ligt de focus op Noord-Afrika.

De regio Noord-Afrika wordt vaak gezien als onderdeel van de Arabische wereld in plaats van het Afrikaanse continent. Dit roept vragen op over identiteit en verbondenheid, passend binnen festival thema 2024: Belonging.

Een ticket geeft je per dag toegang tot beide voorstellingen en de randprogrammering. Na afloop is er een artistic talk en als afsluiting van de avond een DJ.

Hullo, Bu-Bye, Koko, Come In is een multimediale toneelbewerking van Koleka Putuma’s (Zuid-Afrika) gelijknamige dichtbundel. Tijdens de performance stromen beelden en zinnen van queer zwarte artiesten uit luidsprekers en projectoren de theaterruimte in. Putuma verandert zichzelf in een projectiescherm en speelt met de namen, herinneringen en erfenissen van zwarte vrouwen die (on)zichtbaar zijn gemaakt in de kunst en de samenleving. In een dialoog tussen verleden en heden reflecteert ze op haar succes en positie als zwarte kunstenaar in witte instellingen vanuit de vraag Why are you always hijacking our narratives with your gaze? Door geluid, visueel ontwerp en projectiemapping samen te voegen, creëert ze een multimedia performance van haar gedichten voor het podium, waarbij ze de verhouding tussen publiek en artiesten radicaal in twijfel trekt.

SUBJECT TO is een solovoorstelling van de Marokkaanse choreograaf Medhi Dahkan over de veranderende aard van verwachtingen - de wendingen van verlangens en hun complexe interactie met de tijd. Deze 'stille' voorstelling stelt fundamentele vragen over de drijfveren van een individu om over elders te dromen.

SUBJECT TO is geïnspireerd op het Tanjawi-ritueel van Europa-kijken: mensen van verschillende leeftijden komen samen op het hoogste punt van de stad Tanger - waar ze in gedachten verzonken zitten, met hun gezicht naar de zee - en langdurig naar Europa staren, vaak zonder een woord te zeggen. Dahkan vraagt zich af of verandering een onvermijdelijke uitkomst is, ongeacht of we stappen zetten in de richting van onze verlangens.